II. Dünya Savaşı'nın sona ermesinden bu yana Amerika Birleşik Devletleri, Sovyetler Birliği (ve ardından Rusya Federasyonu) ile siyasi, askeri ve ekonomik alanlarda yüzleşme durumundan çıkmadı. Neyse ki, nükleer caydırıcılığın varlığı da dahil olmak üzere Washington ile Moskova arasındaki doğrudan askeri çatışmalardan kaçınılabiliyor.
Stratejik denge periyodik olarak bir ya da başka bir yöne kaydırıldı, ancak dalgalanmalar kırmızı çizgiyi geçmeden kabul edilebilir sınırlar içinde yapıldı.
İki süper gücün rekabetindeki başarı doğrudan sahip oldukları modern savaş araçlarının mevcudiyetine bağlıdır. Partilerden biri yeni bir silah yarattığında diğerinin yeni silahın gelişimine ayak uydurmaya çabalaması şaşırtıcı değildir.
Bu nedenle, Rusya, nükleer santral ve hipersonik bir Hançer ile yeni bir seyir füzesi ile, nesneleri zaten Avrupa kıtasında, yani Polonya ve Romanya'da konuşlandırılmış olan ABD füze savunmasının geliştirilmesine cevap verdi.
Beklendiği gibi, Pentagon, yeni bir taktik mühimmat - B61-12 nükleer bomba oluşturulmasıyla - cevap verdi. Aslında, bu uçak, Kuzey Atlantik İttifakındaki Amerikan müttefiklerinin herhangi bir havaalanında veya Rusya Federasyonu sınırındaki bölgelerde kendilerine dost ülkelerde konuşlandırılabilir.
Elbette bu, Rus silahlı kuvvetleri için, bir nükleer B61-12'yi teknik olarak geleneksel bir bombadan teknik olarak ayırt etmenin neredeyse imkansız olduğu düşünüldüğünde, bir mühimmatın askeri bir üsse yerleştirilip yerleştirilmediğini belirlemek o kadar kolay olmadığı için önemli bir problem haline gelecektir.
Açık basından, bombanın nispeten küçük boyutlara sahip bir yer hedefi için süper modern bir hedefleme sistemine sahip olduğu bilinmektedir; bu da radar istasyonları için düşük profilinden bahsetmemize izin verir ve yüksek hassasiyetli bir silah olarak değerlendirir.
Sadece bombardıman uçakları değil, aynı zamanda Amerikan F-15 Strike Eagle, F-16 Fighting Falcon, F-35 Lightning II savaşçıları, Alman Tornado ve diğer birçok uçakta kullanılacak.
Taşıyıcı uçak, belirlenen hedefe yaklaşık 50 km mesafedeki bir bomba atabilir; bu, bazı durumlarda NATO pilotlarının en tehlikeli hava savunma bölgesine girmeden nükleer silah kullanmasına izin verir.
Yer hedefinin niteliğine bağlı olarak kapasite 300 ton ila 50 kilometre arasında değişebilir.
Silahlanma sırasında V61-12 2020'ye varmalı. Avrupa'da bu değişikliğin yaklaşık 200 nükleer bombasının konuşlandırılacağı tahmin ediliyor.
Avrupa'da bu kadar çok sayıda nükleer silah bulunması ABD-Rusya ilişkilerinde gerilimi azaltmaya yardımcı olamaz. Evet ve Pentagon stratejistleri, askeri operasyonların varsayım tiyatrosunu Avrupa kıtasına aktarabilecekleri umuduyla endişelenmemeliler. Ne de olsa, Amerika Birleşik Devletleri toprakları dahil olmak üzere, türün en yeni Rus silahları için ulaşılamaz hedeflerin olmadığını akılda tutmaya zorlanıyorlar.
Şimdilik her iki taraf da savaşın saldırgan silahlarında pariteyi koruyor.
